ජීවිතය ගැන අලුතින් කියවමු | නෞකාවේ ගමනේ.....

මේ සින්දුව ගැන කතා කරන්න ගොඩාක් දේවල් තියෙනවා. ඒත් මේක ගැඹුරට කියවනකොට අපිට අපි ගැනම දුක හිතෙන්න පටන් ගන්නවා. පන්දම ගැන කතා කරා වගේ මේක ගැන සුන්දරව කතා කරන්න බෑ. මේකේ තියෙන්නේ ගැඹුරු ජීවිත දර්ශනයක්. අපි හැමෝම(අඩුම වශයෙන් බොහෝ දෙනා) ජීවත් වෙන්නේ වෙන කාගේ හරි හීනෙක, මාරුතයක... අපි ඔහේ ජීවිතේ දිගේ ඇදිලා යනවා විතරයි. පවතින සිස්ටම් එකේ ඔහේ ඇදිලා යනවා... හරියට මහ හුළඟට අහුවුණ නෞකාවක් වගේ... "ඇදී යන්නේ මේ දිගන්තේ මාරුතේ හැපී මන්දාකිණි හමුවේවිදෝ අහස් ගග තරණයේ" මහා මාරුතයක හැපිලා අපි මේ ජීවිතේ ඔහේ ඇදිලා යනවා. අපිටම ෂුවර් නෑ මොන වගේ දේකට ඉදිරියෙදි මුහුණ දෙන්න වෙයිද කියලා. මණ්දාකිණි හමුවේවිදෝ කියලා මෙතන අදහස් කරන්නේ අපි ගොඩාක් හොඳ ලස්සන දේ තමයි බලාපොරොත්තු වෙන්නේ. මේ ජීවිතය කියන අහස් ගඟේ.. දිගන්තය කියන්නේ ක්ෂිතිජය. ඒ කියන්නේ ඒකේ කෙළවරක් නෑ. කවදාවත් හමුවෙන්නේ නෑ.. කෙළවරක් නැති ගමනක මහා ලස්සන අවිනිශ්චිත සතුටක් හොයාගෙන අපි ඔහේ ඇදිලා යනවා.. බුද්ධිමත් මනුස්සයෙක් වරක් කියලා තියෙනවා 'මිනිස්සු අපි මැරෙනකංම හැමදාම කරන්නේ සතුට කියලා හිතලා දුකම එකතු කරගන්න එක' කියලා.... 😉 "වසන්තේ දුරයිදෝ කෙසේ හෝ ලංවේවිදෝ අනන්තේ දකියිදෝ නිම් තෙර හමුවන තුරා" ලෞකික විදියට බැලුවොත් නිම්තෙර කියලා කියන්නේ ජීවිතේ අවසානය හෙවත් මරණය වෙන්න පුළුවන්. වසන්තය එහෙම නැත්තන් සතුට එහෙමත් නැත්තන් අපේ ගෝල් එකට කොයි වෙලේ හරි ලං වෙන්න පුළුවන් වෙයිද කියන අවිනිශ්චිත හැඟීමක් අපි හැමෝටම තියෙනවා... ලෝකෝත්තර විදියට බැලුවොත් මේ කියන්නේ බෞද්ධ දර්ශනයේ එන නිර්වාණය වෙන්න පුළුවන්. සමස්ථ ගීතයම අපිට දකින්න පුළුවන් ජීවිතයේ අස්ථිර බව තේරිලා නිර්වාණය හොයාගෙන යන මාර්ගයට ආව ස්වාමීන්වහන්සේ කෙනෙක්ගේ සිතුවිල්ලක් විදියට. මං ඒ විදියට දිගටම මේ සින්දුව දිහා බලන්න උත්සාහ කරන්නේ නෑ. එහෙම වුණොත් මේක ධර්ම දේශනාවක් වෙයි.... 😊 ඒ ගැන ඕනි නම් අපි වෙනමම කතා කරමු... මේක ලිව්වේ ලෞකික අදහසකින්ද ලෝකෝත්තර අදහසකින්ද කියන එක අපිට ධනිත්ගෙන්ම තමයි අහන්න වෙන්නේ... මෙතනින් එහාට පටන් ගන්නවා ඒකාකාරී බීට් එකක්. ඒ ජීවිතයේ තියෙන ඒකාකාරී බව මතු කරන්න ගත්ත උත්සාහයක් කියලා තමයි මට හිතෙන්නේ... ඔහේ ගලාගෙන යන ජීවිත නෞකාව.... "නෞකාවේ ගමනේ...." මොන විදියෙන් කොහොම හිතුවත්, වැඩ කරත් අපි හැමෝම සාමාන්‍ය මිනිස්සු. අපි කාටවත් විශේෂ බලයක් එහෙම නැත්තන් super power එකක් නෑ.. ඒ සාමාන්‍ය ජීවිතයක හිමිකාරයෙක්ට තමයි මේ 'ඔහේ යන ගමන' තේරුම් යන්න පටන් ගන්නේ.. මේ කියන්නේ අන්න ඒක... "තරමක උසට වැඩුනු හය හතරක ඇඟකට උරුම කරුවෙකු නොවන මගෙ පපුවට ලොකු පොඩි හැම දෙයක්ම දැනුනා" බලන බලන හැම කෙනාම 'තරු' හොයාගෙන, ඒ කියන්නේ ලබාගන්න අසීරු ඉලක්ක ගැන හීන මවාගෙන කොහොම ජීවිතේ දිව්වත් හැමෝගෙම කෙළවර තියෙන්නේ නියත මරණය.... "මග බලන බලන තැන හුස්මට දුවගෙන තරුම හොයන් යන මේ දිවි ගමනක කෙළවර එක බව මට දැනුනා" ඊට පස්සේ මෙයා ආයෙමත් හිතනවා... "වසන්තේ දුරයිදෝ කෙසේ හෝ ලංවේවිදෝ අනන්තේ දකියිදෝ නිම් තෙර හමුවන තුරා" අපේ ජීවිතේ ගෙවිලා යන්නේ ඒකාකාරී රිද්මයකට. රස්සාවක් කරන්න පටන් ගන්න මුල් කාලෙ අපි හැමෝටම වගේ ඒ ජීවිතේ නීරස බව තේරෙන්න ගන්නවා. ඒත් ජීවිතේ ප්‍රශ්න එකින් එක එනකොට අපිට ඒ නීරස ඒකාකාරී බව අමතක වෙලා ඒ රිද්මය ජීවිතේම කොටසක් වෙනවා.. අන්තිමට අපේ ජීවිතේ නැති වෙන්නෙත් ඒ රිද්මයෙන්මයි... "නිමා වෙන්නේ මේ ජීවේ රිද්මයකට හුරු වූ" දන්න අතීතේ ඉඳන්ම අපි අපේම හිත් රවට්ටගෙන මායාවක් පස්සේ යනවා... නිමාවක් නෑ ඒ රැවටීමේ... "හඹා යන්නේ මායාවේ අතීතයම රැවටු" ඒත් අපි අපේ ඒකාකාරී ජීවිතෙන් මිදෙන්න උත්සාහ කරනවද? නෑ.. ගොඩාක් දෙනා හමාගෙන යන මාරුතේ නෞකාවක් විදියට ජීවිතේට ඔහේ ගලාගෙන යන්න දෙනවා.... සිස්ටම් එකට ඕනි විදියටම.... කිසිම වෙනසක් නොකර.... වචන වල තේරුම ගණං ගන්නෙම නැතුව 'නෞකාව' කියන title එක විතරක් ඔලුවට අරන් ඇස් පියාගෙන සින්දුව අහනකොට ටික වෙලාවක් යනකොට දැනෙන්න ගන්නවා මේ ඉන්නේ මුහුද මැද නැවක ඉස්සරහම කෙළවරේ(ඒකට කියන නම මතක නෑ) කියලා.. වතුර කපාගෙන වේගෙන් ඉස්සරහට යනකොට වදින හුලං පාරත් නිකං දැනෙනවා දැනෙනවා වගේ.. ඒක මාර feeling එකක්. මං හිතන්නේ ඒ හැඟීම අරන් එන්නේ මේ සින්දුවේ music එක සහ ධනිත් ගේ වචන උච්චාරණය. ඒක නම් මාරයි.... ඉතින් එහෙනං..... අපි හැමෝම මේ ඒකාකාරී නෞකාවෙන් බහින්න try කරමු....