Friday, September 20, 2013

මාසෙකට විදුලි බලය නැති වෙලා යනවා නම්....෴

මාසෙකට විදුලි බලය නැති වෙලා යනවා නම්.................................

මං ආස කරන මගේ ඒ ලස්සන ළමා කාලෙට ආයෙත් යන්න මට පුළුවන් වෙයි.

          හැමදාම උදේට අම්මා බැටරි දාන සන්යෝ වර්ගයේ රේඩියෝ එකේ පිරිත් දානවා. උදේට නැගිටින්නේ  ඒ පිරිත් වල හිත නිවන රිද්මයෙන් කන් දෙක පුරවගෙන. උදේට මූණ හෝදන්න දත් මදින්න යන්නේ ඇලට. උදේ පාන්දරට ඇලේ වතුර හරිම සීතලයි.


          ඇල බන්ට්* එක දිගේ අක්කයි අක්කගේ යාලුවොයි එක්ක ඉස්කෝලේ යන්නේ පයින්මයි. ඇලට ගල්කැට විසි කර කර, ඇල දෙපැත්තේ තියෙන පේර ගස් වලින් පේර කඩ කඩ බොහොම දඟකාර විදියට ගිහිපු හරිම සුන්දර ගමනක්. ඉස්කෝලේ ඇරිලා එන ගමනත් ඒ වගේම සුන්දරයි. අක්කගේ යාලුවොත් එක්ක කයිය* ගහ ගහ එනකොට අක්කා පරක්කු වෙනවා. මං කැමති නෑ එයාලට විතරක් තේරෙන එයාලගෙ කතා අහගෙන එන්න. ඉතින් මම ගෙදර ළඟ සන්ධ්‍යා නංගිත් එක්ක ( එයා තමයි චූටි කාලේ මගේ හොඳම යාළුවා.මට වඩා අවුරුද්දක් බාලයි ) තරගෙට ඉස්කෝලෙන් එනවා. ඉස්කෝලෙන් ඉස්සෙල්ලෙම පිට වෙන්නේ අපි දෙන්නා නොවුනට පයින් යන හැමෝම පහු කරලා ඉස්සෙල්ලම යන්නේ අපි දෙන්නා තමයි. මම ඉස්සෙල්ලා ගෙදර එන එකට වඩා අක්කා පරක්කු වෙලා ගෙදර එන එකට අක්කා හැමදාම බැනුම් අහනවා. ඉතින් මට මාර සතුටුයි අක්කා බැනුම් අහනවට.






          ආපු ගමන් කාලා හවස හතරට විතර දුවන්නේ ඇලට. අම්මා කියන විදියට නම් අපි ඒ යන්නේ නාන්න නෙවෙයි, "නටන්න". ඇල දෙවනත් කරලා, "නටන්න" පුළුවන් උපරිමෙන් නටලා, ඇස් රතු කරගෙන ඇලෙන් ගොඩවෙන්නේ බිමට කළුවර වැටෙනකොට.

          අම්මාගෙ අණ පරිදි හවස 6.30ට කලින් බුදුපහන පත්තු කරන්න ඕනි. අක්කා නියම කරපු විදියට මට තියෙන්නේ මල් කඩන්න. පහන පත්තු කරලා දෙන්නා එක්කම බුදුන් වඳිනවා. සමහර දාට අම්මයි තාත්තයිත් එනවා බුදුන් වඳින්න. එදාට නම් අපිට ගොඩක් සතුටුයි.

          රෑ කියන්නේ බොහොම කළුවර කාලයක් වුණත් කුප්පි ලාම්පු එළියටත් වඩා එළියක් අපේ ගෙදර තිබුණා. ඒ අම්මයි තාත්තයි අක්කයි මමයි කියන අපි හතර දෙනාගේ සතුට. කුප්පි ලාම්පු එළියෙදි වුණත් රේඩියෝ එකේ සද්දේ නම් නැවතුන වෙලාවක් නැති තරම්. සතියේ දවස් වල 7.30 ට වෙළඳ සේවයේ විකාශනය වුණ සීතාවක රාජධානියේ කතාව, උඩරට රාජධානියේ කතාව ( සෙංකඩගල මහා වියවුල ) අපි ගොඩක් ආසාවෙන් අහපු ගුවන් විදුලි නාට්‍යය. ඒ විතරක් නෙවෙයි සෙනසුරාදා 7.30ට ගිහිපු "දෙගම්දොර අන්දරය" ඒකත් හරිම ලස්සන ගැමි කථාවක්. එක විරාමයක් විතරක් තියෙන පැය භාගයක ගුවන් කාලයක් නිසා ඒ නාට්‍යයෙන් උපරිම රසවින්දනයක් ලැබුණ වගේම අපේ රටේ ඉතිහාසය ගැන ගොඩක් දේ අපි ඉගෙන ගත්තා.



          රෑට කන්න කෑම මේසෙක වාඩිවෙන පුරුද්දක් අපේ ගෙදර තිබුණේ නෑ. හතර දෙනා එක්කම සිමෙන්ති මැදපු පොළවේ බිම වාඩි වෙලා ලාම්පු කුප්පි දෙක තුනක් වටේට තියාගෙන, හරිම සතුටින් කෑවා. ඒ කන අතරේ පවුලේ හැමෝගෙම වැදගත් දේවල් කතා කරා, ඒ වගේම පවුලේ අනාගතය සැලසුම් කරා.




          කුඹුරු වැඩ කාලෙට ජීවිතේ හරිම වෙනස්. උහුලගන්න අමාරු තරම් දුකක් වගේම වෙනස්ම විදියේ සතුටක් අපි හතර දෙනාම වින්දා. කොල වැඩ කාලෙට* නම් සෑහෙන්න වැඩ අමාරුයි. ගොයම් කපලා, එකතු කරලා, ඇග්‍රිමෙට් එකට ෆෑන් එකට දාලා ගන්න වැඩ ලොකු අය එකතු වෙලා කරනවා. මමත් මගේ ප්‍රමාණෙට උපරිම සහයෝගයක් එයාලට දෙනවා. සුමනේ මාමා, චන්ඩි අයියා, කරුණාපාල මාමා, ඒ නැන්දා, කළු මාමා අපේ කුඹුරේ වැඩ කරපු මගේ මතකයේ තියෙන සමහර චරිත.



 එයාලත් එක්ක නියරක් උඩ වාඩි වෙලා කෙසෙල් කොල වල බත් කාපු හැටි, එයාලා බුලත් විට කනකොට මාත් කාපු හැටි, කවදාවත් මතකයෙන් මැකෙන දේවල් නම් නෙවෙයි. සමහරවෙලාවල් වලට කවර වලට බැත* දාලා මහලා ඉවර වෙනකොට රෑ වෙනවා. තාත්තලා කවර මහනකං මම මැඩුවන්* ගොඩේ එහෙටයි මෙහෙටයි පැන පැන එක එක සෙල්ලං දානවා.



ඊටත් වඩා සුන්දර අත්දැකීම තමයි වී කවර පුරවපු ට්‍රැක්ටරේ නැගලා ගෙදර යන එක. ලෝකෙන්ම උඩින්ම ඉන්නේ මමයි කියලා හිතට එන හරිම ලස්සන හැඟීමක් ඒක.

          ඇලේ වතුර වහලා ආයේ වතුර දෙනකං අර පිදුරු ගොඩ දිරනවා. වතුර ගතිය වැඩියෙන් තියෙන තැන්වල තියෙන පිදුරු උඩ පිදුරු හතු හැහෙනවා. අම්මත් එක්ක ඇවිත් ඒවා කඩාගෙන යන්න මම හරිම ආසයි.

ඊටත් වඩා ආසයි ඒවා කන්න. ගලේ අඹරපු මිරිස් දාලා, සැරට තෙල් දැම්මම ඒක තමයි මේ ලෝකේ තියෙන රසම කෑම . අදටත් මට මේ ලෝකේ තියෙන රසම කෑම ඒක තමයි.

          මගේ ළමා කාලේ සාමාන්‍ය දේවල් ඔය වගේ බොහොම සුන්දර මතකයන් ගොඩක්. ඒත් කාලේ චුට්ට චුට්ට.ගෙවෙනකොට ජීවිතේ එන්න එන්න සංකීර්ණ වුණා. ලකුණු 153ක් අරං ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වෙලා ලොකු ඉස්කෝලෙකට (මහානාමෙට) ගියාට පස්සේ මගේ ඒ සුන්දර ජීවිතේ චුට්ට චුට්ට මගෙන් ඈත් වුණා. ඒත් එක්කම අපේ අලුත් ගේ හැදුවා, ඒකේ පදිංචියට ආවා, කරන්ට් එක ගත්තා, ටීවී එක ගත්තා, සාමාන්‍ය පෙළ, උසස් පෙළ, විශ්වවිද්‍යාලයට එනකොට ඒ ලස්සන ජීවිතේ මගෙන් ඈත් වෙලා නොපෙනිලාම ගියා. ඒකට හේතුව අපි වයසින් වැඩීම විතරක්ම නෙවෙයි කියලා මට දැන් හිතෙනවා.

          සාමාන්‍ය පෙළ A10, උසස් පෙළ A දෙකයි B එක මගේ ජීවිතේ ඉහලටම උස්සන්න පුළුවන් ගුණන සාධක කියලා ඒ දවස් වල හිතුණත් ඒවා ඇත්තටම එහෙම නෙවෙයි කියලා දැන් තේරෙනවා. ඒවා ජීවිතේ සංකීර්ණ බව වැඩි කරන ගුණන සාධක. එහෙමයි මට දැන් හිතෙන්නේ.

          ප්‍රාර්ථනා කරන විදියට මාසෙකට විතර විදුලිබලය ඇණහිටියොත් හැම දේම නැතත් පොඩි කාලේ වින්ද ඒ ජීවිතෙන් අර්ධයක් හරි විඳින්න පුළුවන් තරම් ලස්සනක් අදටත් මගේ උපන් බිමේ තියෙනවා... ඒත් ඒ ප්‍රාර්ථනාව කවදාවත් ඉෂ්ට වෙන්නෙ නෑ කියලත් මම දන්නවා............

ඒ කාලේ මමයි අක්කයි

*
බන්ට් එක - ඇල දෙපස ඉවුරු
කයිය - විවිධ කතා
කොල වැඩ කාලය - අස්වනු නෙළන කාලය
බැත - වී (කමත් බසින්)
මැඩුවන් - පිදුරු (කමත් බසින්)

෴ රන්දුනු යසරංග

14 comments:

  1. අපි හැ මකෙනෙක්ම ආයෙමත් අපේ පුංචි කාලෙට යන්න තියනව නම් ඇත්තටම ගොඩක් ආසයි. ඒ කාලේ අපි කොයිතරම් නිදහසේ දුවපැන අවිද්ද ද..මොන තරම් සතුටකින් අම්මා තාත්තගේ සහෝදර සහෝදරියන්ගේ උණුසුමේ කල් ගෙව්වද...

    ඒ කාලේ අපි ගෙවලා ඇවිත් ඒ හැම දෙයක්ම දැන් සුන්දර මතකයක් විතරයි...
    මේ පොස්ට් එක කියෙව්වම මටත් ඒ අතීතේ මතක් වුනා රන්දු .

    ReplyDelete
    Replies
    1. මම මෙතෙක් කල් ලියපු කවි සින්දු කතා වලින් මම ආසම මේකට. මේ අපේ ළමා කාලය නිසා වෙන්න ඇති ඒ.....:)

      Delete
  2. හරිම ලස්සන අතීතයක්...ඔය කියපු දේවල් වලින් ඉතාම වැඩි ප්‍රතිශතයක් දේවල් මමත් ඒ විදියටම අත්විදලා තියෙනවා...ඒත් වර්තමාන හා අනාගත පරම්පරාවට ඒ සුන්දරත්වය විදින්න වෙන්නෙ නැති එක ගැන නම් පොඩි දුකක් තියෙනවා...මමත් හිතින් ඒ අතීතයට ගියා...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ඒ අතීතය අපිට කෙසේවෙතත් අපේ බාල පරම්පරාවටවත් ආයේ විඳින්න වෙන්නෙ නෑ නේ කියලා හිතෙනකොට නම් මහා දුකක් දැනෙනවා... ඇත්තටම ඒක විඳිය යුතු මා....ර ලස්සන අත්දැකීම් ගොඩක් සිරා අයියේ..

      Delete
  3. මචං මාත් ඒ දවස්වල ආසම වැඩක් තමයි කුඹුරේ ඉදලා වී මලු පුරෝපු ට්‍රැක්ටරේ නැගලා ගෙදර එන එක...

    ReplyDelete
    Replies
    1. සිරාවට බං. ඒක මාර මරු නේ...

      Delete
  4. රසවත් අතීතයක්. ඇත්තටම දැං ළමයින්ට කොච්චර පහසුකම් තිබ්බත් උං විඳින්නෙ සැපක් නෙමෙයි දුකක්.

    ReplyDelete
    Replies
    1. ඇත්තටම අයියේ....ඒ ගැන මතක් වෙනකොට ටිකක් විතර දුකක් තමයි ඉතිරි වෙන්නේ.....

      Delete
  5. හරි අපූරු අතීතයක්නෙ අයියේ. ඔය තරම් නැතත් සුන්දරයි කියල කියන්න පුලුවන් අතීතයක් මටත් තිබ්බා. මොන තරම් දේවල් පහුකාලීනව ලැබුනත් මම තවමත් ආසයි මගේ පුංචි කාලෙට.

    ReplyDelete
    Replies
    1. කොහොමත් නංගා අපි කවුරුත් ආදරේ කරන අපි කාටවත් ආයෙම යන්න ළඟාකරගන්න බැරි දෙයක් නේ අපේ පුංචි කාලේ....ඉතුරු වෙන්නේ මේ වගේ මතක විතරයි.....

      Delete
  6. හරිම ලස්සන කතාවක් රන්දු.. ආසාවෙන් කියෙව්වා. මමත් කියෙව්වා තරමටම නැතත් මේකෙන් පොඩි කෑල්ලක් තරමට රස විඳපු කෙනෙක් හැටියට ඒ රසේ දන්නවා.. ඒ කාලේ ආයෙත් එනව නම්...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ම්ම්ම්...මේ රසය ටිකක් හරි විඳලා තියෙනවා නම් ඒක හරිම වාසනාවක්....
      ඔව්. ඒ කාලේ ආයෙත් එනවා නම්.............................................

      Delete
  7. සහතික ඇත්ත..
    ළමා කාලය තමයි ජීවිතේ හොදම කාලෙ.වයසින් වැඩෙද්දි,ජීවිතෙ ඉහලට යද්දි අපි නොහිතන පැත්තකින් අපි හැමොගෙම ජීවිත වල සියුම් සතුටක් අහිමි වෙනවා...

    ReplyDelete
    Replies
    1. ඒ අහිමි වෙච්ච දේ ආයේ අලුත් පරම්පරාවකටවත් ගන්න බෑනේ කියලා හිතෙනකොට ඒ දුක තව වැඩි වෙනවා....

      Delete

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...